Γράφει ο Γιώργος Φάκος 

 

Ντροπή σε όλους στον Πύργο. Ντροπή στη δημοτική αρχή Πύργου, ντροπή και στους πολίτες – σε όσους ήξεραν και αδιαφορούσαν.

Στον Πύργο του 2025, ένας 66χρονος άστεγος ζούσε για μήνες σε ένα εγκαταλελειμμένο λυόμενο του 1ου πρώην ΓΕΛ. Μόνος, αθόρυβος, αξιοπρεπής μέσα στη φτώχεια του. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Ούτε ο Δήμος, ούτε η Περιφέρεια, ούτε το κράτος του “ανθρώπινου προσώπου”. Για τον Δήμαρχο και τη δημοτική του αρχή υπήρχε χρόνος για ταξιδάκια, φιέστες, εγκαίνια και φωτογραφίες με πλατιά χαμόγελα.

Όχι όμως για έναν άνθρωπο που πάλευε να επιβιώσει μέσα στο κρύο, χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς θέρμανση. Του παραχώρησαν, λέει, έναν οικίσκο. Χωρίς τίποτα. Ένα άδειο κουφάρι, για να πεθάνει ήσυχα — μακριά από τα φώτα και τις κάμερες. Τον άφησαν εκεί, εγκαταλελειμμένο, μέχρι το τέλος. Όχι από άγνοια, αλλά από αδιαφορία.

Γιατί όταν μια κοινωνία πάψει να βλέπει τον άνθρωπο, έχει πάψει να είναι κοινωνία. Και όταν μια δημοτική αρχή αδιαφορεί για τον πιο αδύναμο, έχει πάψει να είναι αρχή – είναι απλώς μια βιτρίνα υποκρισίας. Ντροπή σας. Να χαίρεστε τα πανηγύρια σας, τις εκδηλώσεις, τα “έργα”, τα φωτάκια και τα ιλουστρασιόν χαμόγελά σας.

Γιατί την ώρα που εσείς ποζάρατε μπροστά στις κάμερες, ένας άνθρωπος πέθαινε λίγα μέτρα μακριά – μέσα στη σιωπή της εγκατάλειψης. Κι ο Πύργος, ο δικός μας Πύργος, βυθίζεται κάθε μέρα λίγο περισσότερο στη λάσπη της αδιαφορίας σας.

Στον βούρκο της Ηλείας

Η Ηλεία πνίγεται. Όχι στη βροχή, ούτε στα ποτάμια που ξεχειλίζουν κάθε χειμώνα, αλλά στον βούρκο της αδράνειας, της συνενοχής και της πολιτικής απάτης. Εδώ και χρόνια, ο νομός αυτός ζει μέσα σ’ ένα τοπίο εγκατάλειψης, με τους ίδιους ανθρώπους να παριστάνουν τους σωτήρες, ενώ στην πραγματικότητα κρατούν το κεφάλι του τόπου κάτω από το νερό.

Χθες, είδαμε ξανά το ίδιο θέατρο. Φωτογραφίες από την Αθήνα, “θεσμικές” συναντήσεις, χαμόγελα, δηλώσεις, ψεύτικες ελπίδες. Αφορμή; Η περιβόητη “πρωτοβουλία” για ίδρυση πανεπιστημιακής σχολής στην Ηλεία — από την ίδια πολιτικό που πριν λίγα χρόνια ψήφισε την κατάργηση των σχολών. Η ειρωνεία, απύθμενη. Και φυσικά, στο πλάι της, οι γνωστοί τοπικοί “παράγοντες” του μόνιμου θιάσου: οι δήμαρχοι Καννής, Χριστοδουλόπουλος, Μητρόπουλος, πρόθυμοι να σταθούν δίπλα σε όποιον τους χαρίζει λίγα λεπτά δημοσιότητας.
Γιατί εδώ, η πολιτική δεν είναι πράξη ευθύνης — είναι φωτογραφία.

Την ίδια ώρα, όσες σοβαρές πρωτοβουλίες είχαν ξεκινήσει πραγματικά για τον τόπο, από τον αντιπεριφερειάρχη Νίκο Κοροβέση, θάβονται κάτω από τον εγωισμό και την ίντριγκα. Όλα για την εικόνα. Τίποτα για τον τόπο.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, υπάρχει και η τραγωδία του Νοσοκομείου Αμαλιάδας.
Με όσα συμβαίνουν με τον γιατρό που χειρουργεί, απειλεί, κι εναντίον του υπάρχουν ΕΔΕ και που κανείς υπεύθυνος δεν μιλάει. Ούτε η διοίκηση του νοσοκομείου, ούτε η 6η ΥΠΕ. Μιλάμε για ένα νοσοκομείο που αργοπεθαίνει, με τμήματα να κλείνουν, γιατρούς να φεύγουν, ασθενείς να μεταφέρονται δεκάδες χιλιόμετρα μακριά.
 

Και κανείς δεν συγκινείται. Καμία “πρωτοβουλία” για την υγεία. Καμία κάμερα μπροστά στο μαράζωμα ενός δημόσιου νοσοκομείου. Γιατί εκεί δεν έχει κορδέλες, δεν έχει φιέστες. Έχει μόνο ανθρώπους που υποφέρουν — κι αυτοί δεν φέρνουν ψήφους.

Αυτή είναι η Ηλεία του 2025. Μια Ηλεία που ματώνει από την εγκατάλειψη, την ανεργία, την αδιαφορία, τον κυνισμό. Μια κοινωνία που διψά για προοπτική, κι αντί για έργα, της πετούν φωτογραφίες και δελτία τύπου.
Αυτός είναι ο βούρκος της Ηλείας. Κι όσο οι πολίτες μένουν σιωπηλοί, όσο δεν απαιτούν λογοδοσία, όσο συνηθίζουν στο τίποτα, τόσο αυτός ο βούρκος θα απλώνεται.
Μέχρι να καταπιεί τα πάντα — ακόμα και τη ντροπή.