Γράφει η Μαριάννα Φέξη
Δημοσιογράφος- Coach

Και αναρωτιέμαι... Σε αυτή την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, μήπως έχουμε πάψει να κοιμόμαστε κι εμείς, κυνηγώντας μια εικόνα που δεν είναι ποτέ αρκετή;

Κάποτε, η πίεση ήταν να βρεις το τέλειο little black dress. Τώρα, η πίεση είναι να βρεις την τέλεια γωνία, το τέλειο φως, το τέλειο φίλτρο, ώστε το little black dress να φανεί τέλειο σε ένα story 15 δευτερολέπτων. Και ξαφνικά, ο καθρέφτης του διαμερίσματός σου δεν είναι πια αρκετός. Το κοινό σου έχει μεγαλώσει, και είναι απαιτητικό. Πολύ απαιτητικό.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που προσπάθησα να ανεβάσω μια φωτογραφία με το Cosmopolitan μου στο νέο αγαπημένο μου bar. Έπρεπε να είναι χαλαρό, αυθόρμητο, "δεν προσπάθησα καθόλου". Μόνο που... χρειάστηκαν έξι λήψεις, δύο διαφορετικές γωνίες για το ποτήρι, και μια ελαφριά μετακίνηση της φίλης μου γιατί "έκοβε" το φως. Και αυτό ήταν πριν τα reels, τα TikToks και τις ατελείωτες επεξεργασίες που κάνουν τη ζωή να μοιάζει με διαφημιστικό της Vogue – όταν στην πραγματικότητα, μόλις είχες ένα panic attack γιατί ξέχασες τα κλειδιά σου στο γραφείο.

Είναι σαν να ζούμε σε ένα διαρκές casting για τον ρόλο της "Τέλειας Ζωής". Πρέπει να είσαι πάντα stylish, να τρως μόνο γκουρμέ φαγητά (και να τα φωτογραφίζεις πριν τα αγγίξεις), να κάνεις τα πιο εξωτικά ταξίδια, να έχεις την πιο ευτυχισμένη σχέση (τουλάχιστον στις φωτογραφίες). Ακόμα και η πρωινή σου γυμναστική πρέπει να γίνει ένα viral βίντεο με την τέλεια χορογραφία. Και αν δεν είσαι "τέλειος" σε όλα αυτά, μήπως δεν είσαι αρκετός;

Η αλήθεια είναι πως πίσω από την αψεγάδιαστη εικόνα κρύβεται συχνά μια ατελής πραγματικότητα. Πίσω από το αψεγάδιαστο χαμόγελο κρύβεται ένα άγχος που σε ξυπνάει στις 3 τα ξημερώματα. Και πίσω από το "spontaneous" post, υπάρχει μια ώρα προετοιμασίας και μια μικρή κρίση πανικού για τα hashtags. Μήπως τελικά, στην προσπάθειά μας να δείξουμε πόσο τέλεια είναι η ζωή μας, χάνουμε την ίδια τη ζωή; Μήπως αντί να ζούμε τις στιγμές, απλά τις σκηνοθετούμε για το κοινό; Και αν νιώθεις αυτή την πίεση, είσαι πραγματικά μόνη σου; Ή μήπως όλοι μας, κρυφά, αναρωτιόμαστε αν οι "τέλειοι" φίλοι μας στο feed νιώθουν το ίδιο;

Και εκεί είναι που μπαίνει στο παιχνίδι το "Social Media Envy". Ξέρεις, αυτό το αδιόρατο σφίξιμο στο στομάχι όταν σκρολάρεις και βλέπεις τον πρώην σου να κάνει jet ski σε κάποιο εξωτικό μέρος με τη νέα του, τέλεια κοπέλα. Ή όταν η φίλη σου από το λύκειο έχει ήδη ιδρύσει δύο επιτυχημένες εταιρείες, έχει αγοράσει ένα loft στο Soho και κάνει πρωινό γιόγκα με θέα τον ορίζοντα της πόλης. Ενώ εσύ… εσύ απλά προσπαθείς να μην κάψεις τον καφέ σου στην προσπάθεια να φτιάξεις το τέλειο story με το Starbucks σου.

Ξέρουμε ότι οι περισσότεροι δείχνουν μόνο την καλύτερη εκδοχή τους. Ξέρουμε ότι κανείς δεν ανεβάζει φωτογραφίες από τις μέρες που νιώθει χάλια, ή από τα ραντεβού που πήγαν στραβά, ή από τις άχαρες στιγμές που απλά είσαι στον καναπέ σου με πιτζάμες και ντελίβερι. Αλλά αυτό το "γνωρίζω" είναι κάτι διαφορετικό από το "νιώθω". Και αυτό που νιώθουμε συχνά είναι ανεπάρκεια. Μήπως κάνουμε κάτι λάθος; Γιατί η ζωή τους μοιάζει με εξώφυλλο περιοδικού και η δική μας... απλά με την πραγματικότητα;

Αυτό το ατέρμονο παράθυρο στην "ευτυχία" των άλλων μπορεί να είναι εξαντλητικό. Δεν είναι πια η γειτόνισσα που αγόρασε καινούργιο αμάξι – είναι ολόκληρος ο πλανήτης που σου δείχνει πόσο "απολαμβάνει" τη ζωή του. Και αυτή η σύγκριση, αγάπη μου, είναι ο θάνατος της χαράς. Γιατί είναι μια μάχη που δεν μπορείς να κερδίσεις, αφού αγωνίζεσαι ενάντια σε μια επιμελημένη ψευδαίσθηση.

Και κάπως έτσι, φτάνουμε στην επιδημία της επικύρωσης. Τα likes, τα σχόλια, οι followers – έχουν γίνει ένα είδος ψηφιακού ναρκωτικού. Είναι η σύγχρονη εκδοχή του "μου αρέσει ο τρόπος που δείχνω σήμερα" ή "ελπίζω να με προσέξει". Μόνο που τώρα, η επικύρωση έρχεται από εκατοντάδες αγνώστους.

Θέλουμε να είμαστε αρεστοί. Θέλουμε να νιώθουμε ότι αυτό που κάνουμε ή που είμαστε έχει αξία. Και τα social media μας έχουν μάθει ότι αυτή η αξία μετριέται με καρδούλες και emojis. Πόσο μακριά είμαστε πρόθυμοι να φτάσουμε για αυτό το ψηφιακό χάδι; Να ανεβάσουμε κάτι που δεν μας αντιπροσωπεύει απόλυτα; Να παραστήσουμε μια διάθεση που δεν έχουμε; Να βάλουμε ένα φίλτρο που μας αλλάζει ριζικά, μόνο και μόνο για να πάρουμε περισσότερα likes;

Είναι ένας φαύλος κύκλος. Όσο περισσότερα likes παίρνουμε, τόσο περισσότερα θέλουμε. Και όταν δεν τα παίρνουμε, νιώθουμε άγχος, απογοήτευση, ακόμα και θυμό. Το να βασίζουμε την αυτοεκτίμησή μας σε έναν αλγόριθμο, είναι σαν να χτίζουμε ένα κάστρο στην άμμο. Όσο κι αν λάμπει, είναι έτοιμο να καταρρεύσει με το πρώτο ρεύμα.

Και κάπως έτσι, αγάπη μου, φτάνουμε στην πιο ύπουλη παγίδα: τη διαρκή αποσύνδεση από την πραγματικότητα. Ζούμε για το story, για το post, για την τέλεια φωτογραφία που θα ανεβάσουμε. Είμαστε σε ένα συναρπαστικό μέρος, ίσως στην κορυφή ενός ουρανοξύστη με θέα που κόβει την ανάσα, αλλά αντί να απολαμβάνουμε την αίσθηση του αέρα στο πρόσωπό μας και τον παλμό της πόλης, σκεφτόμαστε τη γωνία, το φως, τη λεζάντα. "Πόσα hashtags να βάλω;", "Είναι αρκετά 'spontaneous' αυτό το χαμόγελο;", "Μήπως πρέπει να το ανεβάσω αργότερα για να έχει καλύτερη απήχηση;".

Η στιγμή, το "τώρα", χάνεται μέσα στην αγωνία του "post-τώρα". Έχουμε γίνει οι σκηνοθέτες της ζωής μας, με το κινητό μας ως κάμερα και τους followers μας ως κοινό. Βρισκόμαστε σε ένα δείπνο με φίλους, και αντί να ακούμε πραγματικά τι λένε, ελέγχουμε τις ειδοποιήσεις μας, ή ακόμα χειρότερα, φωτογραφίζουμε το φαγητό μας με εμμονή, πριν καν το αγγίξουμε. Η αυθεντική συζήτηση, το γέλιο που βγαίνει αβίαστα, η ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής, όλα υποχωρούν μπροστά στην ανάγκη να δημιουργήσουμε το τέλειο "content".

Αυτό, αγάπη μου, επηρεάζει τις σχέσεις μας. Πόσες φορές έχεις δει ζευγάρια σε ένα ρομαντικό δείπνο, να κοιτάζουν τα κινητά τους αντί ο ένας τον άλλον; Ή φίλους που συναντιούνται και η πρώτη τους κίνηση είναι να βγάλουν ένα selfie, αντί να αγκαλιαστούν; Οι σχέσεις μας γίνονται λιγότερο αυθεντικές και περισσότερο μια περφόρμανς. Πρέπει να δείχνουμε ευτυχισμένοι, να δείχνουμε ότι έχουμε "την τέλεια σχέση", ακόμα κι αν πίσω από την οθόνη, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη, ή και μοναχική.

Και τώρα, η Μεγάλη Ερώτηση: Πώς επιστρέφουμε στον εαυτό μας; Πώς αντιστεκόμαστε σε αυτή την ατελείωτη πίεση του "πάντα τέλειου"; Δεν είναι απαραίτητο να εγκαταλείψουμε εντελώς τα social media – άλλωστε, είναι ένα κομμάτι της σύγχρονης ζωής, και ας μην ξεχνάμε, η Carrie αγαπά την τεχνολογία, αρκεί να την ελέγχει εκείνη.

Το κλειδί είναι η συνειδητή επιλογή.

Αφήστε το κινητό κάτω. Όταν είσαι με φίλους, σε ένα δείπνο, σε μια σημαντική στιγμή, άφησε το κινητό στην τσάντα σου. Ζήσε τη στιγμή. Η ανάμνηση που θα δημιουργήσεις είναι πολύ πιο πολύτιμη από οποιοδήποτε post.

Μην ανεβάζετε τα πάντα. Δεν χρειάζεται κάθε πτυχή της ζωής σου να γίνει δημόσια θέαμα. Κράτα κάποιες στιγμές για σένα, για τους ανθρώπους που είναι πραγματικά σημαντικοί. Η ιδιωτικότητα είναι μια μορφή πολυτέλειας στην ψηφιακή εποχή.

Ακολουθήστε λογαριασμούς που σας εμπνέουν, όχι που σας κάνουν να νιώθετε ανεπαρκείς. Κάντε ένα "ξεκαθάρισμα" στο feed σας. Αν κάποιος λογαριασμός σας προκαλεί άγχος, ζήλια ή αίσθημα κατωτερότητας, κάντε unfollow ή mute. Η ψηφιακή σας "διατροφή" είναι εξίσου σημαντική με την πραγματική.

Αγκαλιάστε τις ατέλειές σας. Η ζωή δεν είναι τέλεια. Οι σχέσεις δεν είναι τέλειες. Εμείς δεν είμαστε τέλειοι. Και αυτό είναι που μας κάνει ενδιαφέροντες, αληθινούς, ανθρώπινους. Η ομορφιά κρύβεται συχνά στις ατέλειες, στις ρωγμές που αφήνουν το φως να μπει.

Βρείτε την ευτυχία στην πραγματική ζωή. Βγείτε έξω, περπατήστε, διαβάστε ένα βιβλίο, πιείτε έναν καφέ με έναν φίλο χωρίς να κοιτάτε το κινητό σας, γελάστε δυνατά, κλάψτε αν χρειαστεί. Ζήστε. Η πραγματική ζωή, με όλες της τις ατέλειες και τις εκπλήξεις, είναι πολύ πιο συναρπαστική από οποιοδήποτε φιλτραρισμένο story.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, αγάπη μου, αυτό που έχει σημασία δεν είναι πόσα likes πήρες, αλλά πόσο αληθινά έζησες. Και αυτό, πιστέψτε με, είναι το πιο chic πράγμα που μπορείς να κάνεις!